Intonatie is enigszins hoorbaar in fluisterspraak, maar de belangrijkste perceptieve cue, de grondfrequentie van de spreker, ontbreekt: er is geen stembandtrilling. De vraag is hoe we perceptie van intonatie in fluisterspraak kunnen verklaren.

Eerder werden akoestische correlaten en perceptieve cues van intonatie in fluisterspraak voornamelijk gezocht in klinkers; formantfrequenties vertonen systematische verschuivingen met hoog dan wel laag bedoelde, gefluisterde klinkers. Recenter onderzoek laat zien dat in normale spraak ook de akoestiek van medeklinkers beïnvloed wordt door hun prosodische context, en dat die veranderingen informatief kunnen zijn voor luisteraars. Medeklinkers zouden daarom ook een bijdrage kunnen leveren aan intonatie in fluisterspraak. En omdat de middelen om intonatie uit te drukken voor de spreker beperkter zijn in fluisterspraak, zou het medeklinker-effect in die spraakmodus wel eens groter kunnen zijn.

Daarom heeft deze studie gekeken of stemloze fricatieven in gefluisterde en in normale spraak (1) akoestisch beïnvloed worden door de toonhoogte-context, (2) of dat sterker is in fluisterspraak dan in normale spraak, en (3) of luisteraars deze informatie gebruiken om toonhoogteverschillen te horen. Resultaten laten zien dat er systematische akoestische verschillen zijn tussen intonatiecondities, dat die vergelijkbaar zijn tussen normale en fluisterspraak, en dat ze voor luisteraars beperkt informatie bevatten.