We (glim)lachen vaak tijdens het spreken. Expressies zoals een glimlach of een frons voegen extra betekenis toe aan de uiting omdat deze informatie bevatten over de affectieve toestand van de spreker. De vraag is hoe en wanneer de luisteraar deze affectieve informatie integreert met de betekenis van de zin (zie ook Quen\'e et al., 2012) en hoe het perspectief van de spreker deze integratie moduleert. Deze vragen zijn geëxploreerd aan de hand van EEG- en gedragsonderzoek waarbij luisteraars zinnen te horen kregen die fonetisch en semantisch gemanipuleerd waren. Zinnen bevatten ofwel een positief danwel een negatief inhoudswoord en waren fonetisch gemanipuleerd om zo een glimlachende en een fronsende versie te creëren. Daarnaast waren de zinnen in de eerste (ik) of in de derde persoon (hij of ze). Tijdens mijn praatje zal ik de resultaten van deze studie presenteren en bediscussiëren.