Er wordt verondersteld dat de combinatie van de stand van articulatoren die gebruikt worden voor het spreken (met name de tong, kaken en lippen), per taal verschillend is; dit fenomeen is bekend als 'articulatory settings'. Eerdere studies over dit onderwerp hebben gebruik gemaakt van technieken variërend van analytisch luisteren tot moderne scantechnieken; geen van de tot nu toe uitgevoerde studies heeft echter eenduidig kunnen aantonen dat taalspecifieke settings tijdens spraakproductie meetbaar zijn. Met deze studie proberen we verschillen tussen de Nederlandse en Engelse setting akoestisch te meten onder optimale omstandigheden: op basis van metingen van vergelijkbare klinkerparen binnen sprekers. Hiervoor zijn de formantfrequenties gebruikt van acht verschillende Nederlands-Engelse klinkerparen voorkomend in interlinguale homofonen, uitgesproken door vijf gevorderde Nederlandse leerders van het Engels als tweede taal. Statistische analyses van deze akoestische data laten zien dat er significant verschillende globale patronen voorkomen in de Engelse en Nederlandse data, die verklaard kunnen worden door de taalspecifieke settings van deze twee talen. Deze uitkomsten laten bovenal zien hoe dynamisch het articulatieproces is, wat gezien kan worden als een verklaring voor de moeilijkheden die voorgaande studies hebben ondervonden.