Eerder psycholinguïstisch onderzoek geeft aan dat er bij de analyse van Engelse onregelmatige (caught) en regelmatige (filed) vormen van de verleden tijd verschillende processen betrokken zijn. Om precies te zijn worden bij het begrijpen en produceren van regelmatige vormen processen gebruikt waarbij morfo-fonologische samenvoeging en ontleding plaatsvinden, waardoor deze vormen geanalyseerd worden als een stam plus affix (bv. {file} + {-ed}). Zulke processen worden niet toegepast in de analyse van onregelmatige vormen, die niet duidelijk een structuur met stam en affix hebben, en daarmee als volledige vorm geanalyseerd moeten worden.

Morfologische complexiteit wordt echter fonologisch geëncodeerd. Is het soms mogelijk dat zuiver fonologische factoren de meer complexe verwerking van de regelmatige verleden tijd bepalen, in plaats van de morfo-fonologische structuur op zich?

We onderzochten de onafhankelijke bijdrage van een aantal fonologische, morfologische en morfo-fonologische factoren in de verwerking van flecties in een perceptie-experiment waarbij proefpersonen beoordeelden of twee stimuli hetzelfde of verschillend klonken. Reactietijden bleken langzamer te zijn voor items die het kenmerkende patroon van regelmatige verleden tijdsvormen volgden – waarbij de laatste medeklinker coronaal is en in stemhebbendheid met het voorafgaande foneem overeenkomt – ongeacht of de items echte vervoegingen waren (bv. filed), of pseudo-vervoegde echte woorden of non-woorden (bv. mild en niled). Op vorm gematchte items zonder vervoegingspatroon, zoals start of clamp, die niet als morfologisch complexe vormen geïntrepreteerd kunnen worden, hadden snellere reactietijden. Wij interpreteren dit als evidentie voor een fundamenteel morfo-fonologisch parseringsproces dat wordt toegepast op alle items die de cruciale fonologische kenmerken hebben.

Tyler, LK, Randall, B. en Marslen-Wilson, WD. (2002). Phonology and neuropsychology of the English past tense. Neuropsychologia 40, 1154-1166.