In de automatische spraakherkenning (ASH) wordt coarticulatie doorgaans behandeld als een ongewenste bron van variatie en wordt vergeten dat ze tegelijkertijd een bron van informatie is. Zo is uit perceptie-experimenten [1] bekend dat klinkertransities belangrijke informatie over de identiteit van de aangrenzende medeklinker bevatten. Toevoeging van klinkertransities leidt in een automatisch consonantidentificatiesysteem tot een toename in de correcte identificatie van medeklinkers met ruim 2 procentpunten; de identificatie van de articulatieplaats wordt zelfs met bijna 20 procentpunten verbeterd [2].

Desondanks leidt de toevoeging van klinkertransities in een consonantidentificatiesysteem waarin akoestische parameters op fonetische kenmerken worden afgebeeld niet tot een noemenswaardige verbetering van de (al hoge) consonantidentificatie. Ook het selectieve gebruik van de transities levert niet het gewenste resultaat op. De meest voor de hand liggende reden is dat de afbeelding van akoestische parameters op fonetische kenmerken de informatie in de transities niet op de juiste manier gebruikt.

1. Delattre, P., A. Liberman, F. Cooper (1955). "Acoustic loci and transitional cues for consonants," JASA 27(4), 769-773.
2. Koreman, J., W.J. Barry en B. Andreeva (1998). "Exploiting transitions and focussing on linguistic properties for ASR," Proc. ICSLP'98, Sydney.