Als een spreker glimlacht tijdens het spreken, dan resulteert dat in grotere spectrale afstand tussen de formanten, overeenkomstig een kortere effectieve lengte van het spraakkanaal. Bij het luisteren leiden affectieve woorden (bv “glimlach”) tot activatie van de congruente glimlach-spieren, mogelijk als gevolg van activatie van spiegelneuronen. Op grond hiervan voorspellen we dat affectieve woorden wellicht worden uitgesproken met congruente affectieve gebaren: het woord “glimlach” zou worden uitgesproken met een glimlach. Deze voorspelling is onderzocht door formant-analyse van klinkers afkomstig uit “glimlach” (e.d.), en uit controle-woorden. De F2-F1-afstand blijkt inderdaad iets groter te zijn in de affectieve woorden dan in controle-woorden. Dit voorspelde effect bleek echter alleen op te treden bij vrouwen, en niet bij mannen. Deze resultaten bevestigen het idee van “affectieve resonantie” tussen wat we zeggen, en hoe we dat zeggen.